Gezwel op mijn buik!

Enkele dagen geleden werd ik wakker met een gezwel op mijn buik.

Ik was er niet gerust in en het bleek na een paar dagen nog groter te geworden te zijn.

Ja ik hoor jullie al tot hier denken, das normaal met zone buik.

Nee het is niet normaal!

Het weegt ongeveer 2,5 kilo, want gisteren woog ik nog 2,5 kilo minder, er komt soms wat vocht uit en ook een bruine substantie die niet goed ruikt.

Soms is er ook een heel stekende pijn die, raar maar waar, aan mijn tenen begint.

Ik ben te raden gegaan bij mijn vriend Jan.

Eerst moest ik een speciale oplossing vinden om veilig op mijn fiets te zitten.

Na een paar keer oefenen lukte het mij toch om met de fiets tot bij hem te geraken.

Ik was er wel een beetje meer moe van, want gemakkelijk was het niet op de fiets met die speciale constructie.

Hij schrok toch ook.

Hij rade mij aan om het zo snel mogelijk weg te doen want dat zou voor ons beide de beste oplossing zijn.

Ik vond dat ook, maar na een paar dagen ben ik er erg aan gehecht geraakt.

Nadeel is dat ik s ’nachts een paar keer uit het bed moet om het vocht, en de bruine substantie, op een veilige plaats te laten verwijderen.

Maar wat moet, dat moet!

Gewoonlijk sta ik om een uur of twee s’nachts definitief op om dan naar de voetbal te kijken.

Nu is het wel een beetje anders omdat ik nu niet meer op mijn buik of op mijnzij kan liggen.

Maar als ik me wat genesteld heb met wat kussens overal rondom, lukt het wel met dat aanhangsel.

Het voelt soms zelf heel prettig.

Tegen een uur of zes kom ik uit de zetel want als Noi me zo zou zien liggen dat wil ik niet.

Heel de familie is al komen kijken, en alleen de kinderen vinden het leuk mij zo te zien, sommigen zijn ook wel bang, daar moet ik ook eerlijk in zijn .

De ouderen kijken alleen maar bezorgd vooral Noi, mijn vrouw.

Die wil dat ik het direct laat verwijderen.

Maar ik wacht nog even, eerst nog wat genieten hier.

Elke morgen rond zeven uur rij ik naar de Jan met de fiets.

Ik passeer dan het kleine plaatselijke marktje en heb daar heel wat beziens met die speciale fabricatie aan mijn fiets.

De meesten vinden het wel tof dat ik zo durf buiten komen en ze lachen me zelfs toe.

Soms hoor ik het Thaise woord, baa, wat gek wil zeggen.

Misschien hebben ze wel gelijk.

Als ik bij Jan aankom werd ik altijd vriendelijk begroet door zijn hond, Whisky.

Hij kwam naast mij liggen en hij wilde niet dat ik stopte met hem te strelen en te flodderen.

Nu komt hij nog af, maar als hij dichter komt en hij ziet mijn aanhangsel draait hij zich om en gaat weg.

Als ik dan voorzichtig naar hem ga kijkt hij heel schuw en laat soms zijn tanden zien.

Dat voelt wel raar.

Een mens kan zijn gevoelens onder drukken maar dieren zijn eerlijk en laten duidelijk zien wat ze ervan denken.

Ik vind het spijtig want ik vond het altijd plezant als hij kwam flodderen.

Nu kan ik nog met de Jan flodderen natuurlijk maar daar ben ik niet zo voor te vinden.

Bon, jullie zijn op de hoogte, maak jullie echt geen zorgen, we overleven het wel.

Wat zeker vast staat, is dat ik binnen twee maand terug in Belgie land, het zonder dat aanhangsel zal zijn en jullie de ouwe Schellekens van vroeger terug zullen zien!

Misschien wel wat vermagerd maar dat is zo erg nog niet, ik kan best wat kilo's missen.

Misschien later wel een fotoke, maar dan wel met een T-shirt aan denk ik.

Groeten en blijven geloven in alles!!!!

Naschrift.

Na enkele reacties waar mijn geloofwaardigheid in twijfel word getrokken.

Voor de personen die mij niet geloven stuur mij een bericht via email of messenger en ik stuur u de bewijzen.

Voor elk woord,elk woord, dat gelogen is trakteer ik op een koffie of een drankje naar keuze.

Dus als jullie overtuigd zijn van mijn nep verhaal zoek de leugens maar.

Als ik de waarheid kan bewijzen verwacht ik van jullie ook wel een consumptie natuurlijk!!