Ik was alleen thuis, want iedereen was naar de tempel omdat er iemand uit de geburen overleden was.

Om de een of andere reden stond hier politie aan de deur.

De reden ”ik zou het begot niet weten”.

Misschien is er een dubbelganger van mij hier, die wat mispeuterd heeft, maar dat zou echt straf zijn!

Van zo een unieke exemplaar als den deze is er maar 1.

Dat ze voor mij hier waren was wel duidelijk.

Er kwamen al direct enkele van die gasten rond mij staan.

Niet dat ik iets te verstoppen had want ik stond hier alleen met een korte broek aan.

De leider van de bende stapte naar voor en veegde zijn sterren op zijn kostuum proper met een air van “ziede IK ben hier de baas”.

In zijn beste Engels zei hij “ID-cart”.

Ik wilde die wel gaan halen binnen, maar ik werd tegen gehouden door de slaafjes van dieje sterrenwinkel.

“No no ID-cart” zei hij.

Ja man, ik in een korte broek zonder zakken waar zou ik die dan gestoken hebben, in mijn r… misschien?

Mijn licht protest werd niet op prijs gesteld.

De sterrewinkel riep iets naar zijn mannen en ze pakte me in een houtgreep vast.

Mijn armen werden achter mijn rug gedraaid en ik hoorde het ratelend geluid van handboeien.

Ze duwde mij richting politiewagen.

Omdat de rek wat uit mijn broek was, voelde ik die bij elke stap een beetje zakken.

Omdat mijn handen achter mijn rug vast zaten kon ik alleen mijn broek daar een beetje vast houden.

Toen ze dit zagen werd ik bruut tegen de politieauto geduwd.

Ze dachten dat ik nog iets verstopt had.

Na controle waren ze overtuigd dat er niets te vinden was.

Eerlijk toegeven dit was een heel gênant moment.

Even zachtaardig duwden ze me in de open laadbak van de pick-up truck.

Onderweg naar het politiecommissariaat had ik even tijd om mijn gedachten te ordenen.

Na een half uurtje rijden kwamen we aan in het politiekantoor

.Het stond vlak tegen een gevangenis gebouwd.

Meters hoge muren met daarop glasscherven en prikkeldraad.

Daarboven nog enkele draden waar stroom op stond.

Deze grote beer was nog maar een muis.

Ik was toen liever echt een muis geweest zodat ik kon gaan lopen.

Maar nu met mijn fysiek en handboeien aan was dat niet mogelijk.

In België heeft de gevangenis iets weg van een hotel.

In Thailand is de gevangenis ondraaglijk. In Thailand zijn gevangenen bijvoorbeeld vaak de eerste maanden geketend.

Niet alleen je handen, ook je benen worden vastgezet.

Dat geeft een echt angstaanjagende indruk.

Toen ik hardhandig het bureel werd ingeduwd moest ik voor een man in zijn stoel gaan staan.

Deze had precies nog meer sterren.

Hij bleef me met een onbeschrijfelijke blik aankijken.

Na enkele minuten stilte ,die wel uren leken, vroeg hij mij iets.

Ik ben al een tijdje met een Thaise getrouwd maar Thais versta ik niet.

Hij herhaalde de vraag nog enkele keren en ik bleef hem het antwoord schuldig.

Nu begon hij boos te worden.

Hij stond recht en nam een bamboestok die tegen de muur stond.

Hij hief zijn arm dreigend op.

De stok floot lang mijn oor.

Weer dezelfde vraag en weer kon ik niet antwoorden.

Weer zijn arm omhoog, nu kwam de stok met een luide knal op de tafel terecht.

De man, die heel bruin was, begon duidelijk rood te worden.

Nu sloeg hij als een razende drie keer hard op tafel.

Het schuim stond letterlijk en figuurlijk op zijn lippen het was precies een hond met hondsdolheid.

Hij ging naar de deur en riep er een bewaker bij.

Normaal zijn de Thai magere en ranke mannekes.

Dendeze, die nu binnen kwam, was precies een omgebouwde berggorilla.

Hij sprak even met zijn baas en knikte tegen hem om te laten verstaan dat hij het begrepen had.

Ze stonden ongeveer drie meter bij mij vandaan.

De berggorilla draaide zich naar mijn richting.

En twee stappen later stonden we neus tegen neus.

Hij haalde diep adem, en de geur die toen uit zijn mond kwam was onbeschrijfelijk.

Hij stonk naar look en rotte vis, en als dat zijn eten was geweest heeft hij het waarschijnlijk doorgespoeld met goedkope Thaise Whisky.

Waarschijnlijk was er ook de geur van rotte tanden bij want het zag eruit alsof zijn mond vol zat met Hollandse zoutejap.

Hij had met zijn mond precies op de kermis in een schietkraam gestaan, want hier en ook veel daar, mankeerde hij veel tanden.

Toen zoog hij zijn longen vol lucht en vroeg hij met een homo piepstemmetje, What's your name?

Ik had de moeite, ondanks de omstandigheden, om mijn lach in te houden.

Met moeite kon ik zonder lachen mijn naam zeggen.

Toen hij mijn naam herhaalde met zijn, berggorilla homo piepstemmetje, verscheen er waarschijnlijk een glimlach op mijn mond.

Dat had niet gemogen want nu voelde hij zich in zijn kruis gestampt.

Al briesend vlogen er enkele lichaamssappen uit zijn mond.

Ik werd afgevoerd.

Hier in Thailand wordt niet gesproken over een eigen cel, het gaat er soms om 35 mensen op een kleine oppervlakte.

Geen privacy dus.

Je slaapt op de grond, in het gezelschap van moordenaars, verkrachters en andere criminelen.

Hygiëne bestaat er niet, de wc is een gat in de grond waar honderden gevangen dagelijks hun behoeften doen.

Denk maar niet dat 'ie ooit is schoongemaakt.

Ondragelijke stank zweeft hier rond.

Ik passeerde enkele van deze cellen vol met heeeeeeeeeeeeeel magere mannen tot er een cel voor mij werd open gemaakt.

Met een flinke duw in mijn rug werd ik erin geduwd.

Omdat ook mijn voeten geboeid waren viel ik dus voorover op mijne bek.

Gelukkig voor mij, niet voor hem, viel ik op iemand die lag te slapen.

Bekomen van de ergste emotie keek ik wat verlegen rond.Iedereen maar dan ook iedereen stond daar naar mij te kijken.

Ik kon niets anders doen dan tegen de muur te gaan zitten want stoelen tafels of bedden stonden hier niet.

Ik legde mijn hoofd op mijn knieën en deed alsof ik sliep.

Na enkele minuten was er opeens veel beroering in alle cellen.

Iedereen stond recht en ik noodgedwongen ook.

We werden gelucht zoals ze dat in België zeggen.

En dit was echt luchten.

Na de stank die er binnen was, was dit echt heerlijke “parfum de natuur”.

Na ongeveer een uur moesten we terug naar binnen.

Iedereen moest op een lange rij gaan staan.

We werden geteld en bewakers controleerden of onze boeien nog goed vast zaten.

Toen het mijn toer was wees hij naar mijn kleren en riep iets.

Nu besefte ik pas waarom ze zo raar mij keken daarbuiten.

Mijn witte huid en ronde buik, mijn lange haren op mijn borst, die langer en witter zijn dan die op mijn kop, ze keken naar mijn kleren.

Iedereen had gevangeniskleren aan maar ik had nog altijd mijn eigen kleren aan(kortebroek).

Ik werd naar een klein magazijn gebracht en ik moest alles uit doen.

Mijn onderbroek hield ik aan.

Maar na dreigend wijzen naar mijn onderbroek besefte ik dat deze ook op de hoop moest.

Ze gooide de grootste maat van dat zwart wit gestreept gevangenispak naar mij.

Ik raapte ze op, en ik zag direct dat ze niet zouden passen.

Met handgebaren probeerde ik uit te leggen dat ze niet zouden passen.

Er bleek geen grotere maat te zijn en ik moest deze kleren aantrekken.

Na minuten trekken en sleuren lukte me dit wel.

Dit moet geen zich geweest zijn iedereen bulkte van het lachen.

Ze wezen naar mijn richting en ze sloegen op hun knieën van plezier.

Toen ik in de kamer en weerspiegeling zag van mijn lijf in een blinkende deur begreep ik ze.

Ik was precies een sm’r met een latex pakske aan.

Voor mij was dit een dwangbuis en het maakte het allemaal nog erger dan het al was.

Ik moest de kamer verlaten en ik werd naar de refter gebracht.

Alhoewel refter?

Twee grote potten stonden er.

Een met rijst en een met groente dat op gras leek.

Ik pakte een ijzeren schotel en schoof aan.

Er werd een pollepel rijst op mijn bord gekwakt en uit de andere pot wat van dat groen spul.

Vlees was er niet te zien, op mijn bord toch niet.

Ik had al wel, nog niet dood vlees, zien rond lopen hier.

Ratten en kakkerlakken liepen door de gangen en cellen.

En regelmatig werd er zo een rat of kakkerlak gepakt en opgegeten door een hopeloze gevangene.

Gevolg: ongedierte en ziektes, zoals schurft, mijt, vlooien, luizen.

En als er één ziek is, heeft binnen de kortste keren de hele cel het opgelopen.

En er zijn geen medicijnen om iedereen te genezen.

Geld kan het leven in de gevangenis iets vergemakkelijken.

Je moet hier zelfs geld betalen om voldoende en gezond voedsel te krijgen.

Maar geld had ik ook al niet bij.

Ik had er geen erg ingehad want het ging toch maar even duren dat verhoor dacht ik.

Na het eten, dat ik niet heb opgegeten maar heb weggeven aan een heel magere man, moesten we gaan douchen.

Het duurde minuten eer ik mijn latex pakske uit kreeg.

Het spande nu nog harder aan mijn lichaam door het overtollig zweten hier.

Zo warm hier, ni normaal!

Toen het dan toch uit was ging ik onder een van die druppeltellers staan.

Het water dat hieruit druppelde, druppelde nog zachter dan het zweet dat uit mijn poriën spoot.

Toen ik op zoek ging naar zeep bleek deze er niet te zijn.

Misschien een meevaller want dan kon ik ze niet laten vallen ook.

Want als men je bukt hier, kom je wel in een positie te staan waar velen op aan het hopen zijn maar ik ECHT niet.

Ik wil dat ene stukje lichaam alleen gebruiken waarvoor het geschapen is.

Na het druppeldouchen weer aankleden.

Niet gemakkelijk want een handdoek was er ook al niet.

Probeert u het maar eens thuis uit, iets aan trekken met een nat lijf.

Maar ja het is me weeral gelukt ik verschiet nog elke keer van mijn kunnen.

Dan terug naar de cel.

De meeste lagen al op hun plaatske op de grond.

Ik kon echt geen centimeter vrij meer zien.

Toch stonden er nog enkele andere ook recht.

Lang duurde het niet of iedereen had zich ertussen gewrongen.

Ik keek nog wat rond en ik miste de gekko's, die bij ons thuis, de vliegen en muggen pakte.

Maar het is normaal dat er hier geen gekko's zijn , want geen een vlieg of mug wil hier zijn.

Nu ik nog een plaats vinden.

Een plaatsje van enkele centimeters zag ik nog vrij.

Ik wring mij er tussen en leg mij neer.

Mijn hoofd aan een zijn zweetvoeten, en mijn neus aan ene zijne stinkende muil, mijn achterhoofd aan iemand zijn zweet reet, en mijn zweet voeten aan iemand anders zijn neus.

De man achter mij had zich onder tussen omgedraaid en lag nu met zijn buik tegen mijn rug.

Iets later dacht ik en rat te voelen die zich ter hoogte van mijn onderrug bewoog.

Tot ik besefte dat die rat geen rat was.

Ik hoorde de man achter mij zacht genieten.

Hoe moest ik slapen met opgespannen sluitspier?

Het klinkt middeleeuws, maar het gebeurt hier nog dagelijks.

Je kunt je afvragen of je er beter uitkomt na vele jaren doorgebracht te hebben in een Thaise cel.

Een mensenleven is in de Thaise gevangenis niks waard.

In Thailand krijg je al snel het gevoel dat alles kan en mag, totdat het prijskaartje betaald moet worden.

Dat prijskaartje ben ik nu aan het betalen.

Na een heel vermoeiende en spannende dag val ik toch in slaap.

Ik droom dat ik hoog in de lucht een vliegtuig zie voorbijkomen.

In gedachten denk ik: ik had in het vliegtuig moeten zitten op weg naar huis in plaats van een ticket naar de hel.

.....??

?

?

?

Opeens word ik wakker en veer recht.

Ik kijk rond badend in het zweet.

Naast mij ligt Noi.

Heerlijk ruikend.

Zacht van huid en niets vermoedend van mijn droom.

Ik kijk op de klok vier uur in de morgen.

Tijd om een verhaaltje te gaan schrijven.