Een gruwelijke handel in hondenhuiden in het noorden van Thailand kost iedere maand 30.000 honden het leven.

De honden worden in één van de vijf slachthuizen in Sakhon Nakon gevild (soms levend) waarna hun huiden worden doorverkocht.

Luxe-artikelen die gemaakt zijn met de Thaise hondenhuiden zijn al aangetroffen in grote winkelstraten in West-Europa met de vermelding « Echt Leder »
Het is in de E.U. niet verboden om hondenhuiden te importeren en te verkopen , maar de fabrikanten van portefeuilles , autozetels en lederen kledij geven liever niet toe dat ze hondenhuiden gebruiken.

Het kon de consument wel eens shockeren ...Op het label wordt meestal gewag gemaakt van lam , geit , of een exotische diersoort.

Die dieren worden nu eenmaal gemakkelijker aanvaardt als 'leverancier' van dierenhuiden.
Hondenopkopers trekken van dorp naar dorp om er honden te kopen of gewoon van de straat te plukken.
Tientallen dieren worden er dagenlang zonder water en voedsel opeengeperst in kooien en naar één van de vijf slachthuizen gebracht.

Daar worden ze met een haak in de nek uit de kooi getrokken , bewusteloos geslagen , de keel overgesneden en gevild.
Dierenrechtenactivisten die de slachtingen incognito bijwoonden stelden vast dat sommige honden zelfs niet worden gedood en dus levend worden gevild.
De hondenhuiden worden per container naar Korea , Taiwan , Japan en China verscheept . Aan de lopende band worden ze verwerkt tot luxe-goederen die ook hun weg vinden naar de europese markt .

Zelfs in dierenwinkels werden restanten van Thaise hondenhuiden gevonden.

Ze werden er verwerkt in hondensnoepjes en kauwbeenderen .

Dus wij voederen onwetend onze huisdieren met de kadavers van hun Thaise soortgenoten.
Dit kunnen de 1.200.000 hondenliefhebbers en nog meer kattenbezitters toch niet toelaten.
De hondenhuidenhandel in Thailand kan omschreven worden als ¨big business¨ Hondenopkopers trekken van dorp tot dorp om honden op te kopen, ze gewoon van de straat ¨te plukken¨ of te stelen.

In het arme noorden van Thailand zouden de mensen op het platteland hun hond verkopen voor ± 10 bh of omruilen voor een plastieken kuip.
Vervolgens worden de honden in kooien (bovenop vrachtwagens) gezet om naar een hondenslachthuis gebracht te worden.

Deze rit kan enkele uren tot enkele dagen duren; de honden zitten met tientallen opeen gepakt in een kooi, in de verschroeiende zon zonder eten of drinken !

Vele honden zijn dan ook ziek of reeds (half)dood als ze in het slachthuis aankomen.
Met een haak worden de honden vervolgens één voor één uit de kooi gehaald en bewusteloos geslagen met een bamboestok.

Vervolgens worden ze de keel over gesneden en gevild.

Volgens verschillende rapporten worden veel honden LEVEND gevild, de slachters nemen de tijd niet om de dieren eerst te doden!
De hondenhuiden worden nadien per container naar Japan, Taiwan, .. en andere landen verscheept.

In juni vorig jaar heeft de toenmalige regering beslist (onder internationale druk en door het feit dat deze handel slechte publiciteit teweegbrengt voor Thailand ) om deze handel aan te pakken en zij heeft hiervoor korte- en lange termijn maatregelen aangekondigd.

Iinformatiecampagnes naar de lokale bevolking toe om de mensen te overtuigen geen huisdieren te mishandelen en te « consumeren » een striktere controle op de naleving van de bestaande wetten , hiermee worden de wetten m.b.t. de volksgezondheid bedoelt en zal men trachten de handel in hondenvlees te beperken.
DE PRIJS VAN HET LIJDEN
Op een Duitse veiling kostte het bont van één hond 9 dollar.

Ik ben een dierenvriend en telkens ik zo een auto door het dorp zie rijden, en het gehuil van die dieren hoor ,krijg ik een krop in mijn keel.