Gisteren gingen we volgens onze vrouwen naar de markt in Nong pai.

We reden met de auto van de Jan dus naar de markt.

Onderweg vroegen ze "ge hebt uwe camera toch bij?"dit was de eerste keer dat ik deze eens niet bij had.

Want we gingen gewoon naar de markt, en daar ben ik al vele keren geweest, zodat ik wist dat al dat gesleur met een camera nu eens niet nodig zou zijn.

Ja maar ,zeiden ze ,misschien gaan we nog ergens naar kijken.

Pech dus want het ding lag thuis.

Maar ik dacht als een Thai zegt"misschien" dan veranderd dat nog wel in "we zijn nu te moe na al dat gesleur op de markt en we gaan naar huis".

Niet dus,we rededen nog ergens heen ,zo bleek.

Onderweg kwamen we borden tegen die ons naar de "romantic road"zouden leiden.

Niemand van ons had daar vroeger van gehoord.

Daar aangekomen had ik al direct spijt dat ik geen foto's kon nemen.

Wij liepen hier dus helemaal alleen rond, er waren geen andere bezoekers die in de weg liepen voor een mooi fotoke.

Mooie rotsen en mooie uitzichten.

De rotsen waren speciaal en ZEER gevaarlijk.

Ze waren stijl en bezaaid met ongelooflijke scherpe speerpunten.

Dit is echt moeilijk te beschrijven dit moet ge zien om het te begrijpen.

Er waren twee routes.

De eerste ging met een soort stelling over de rotsen naar boven.

Schoon maar wel warm in deze zon.

Hier en daar ook heel diepe kloven en grotten waar we niet in konden zolang we op de stelling bleven.

Het was niet aan te raden deze ook te verlaten wegens al die scherpe punten onder onze voeten.

Boven hadden we een prachtig uitzicht op de verre omgeving.

We begonnen onze trip terug naar beneden.

Redelijk gevaarlijk het was moeilijker dan naar boven gaan.

Beneden aan gekomen begonnen wij aan de tweede route.

De Thaise dames zagen dit toen al niet meer zitten maar ze deden ons een plezier en gingen toch mee.

Weer een prachtige wandeling door een bos waar het heerlijk stil was als iedereen zijn mond dicht hield.

Na enkele hondeden meters kwamen we aan een grot waar we in mochten.

Alleen de twee blanken onder ons hadden een probleempje,we waren een beetje te breed zodat we de grot alleen maar aan de buitenkant konden bekijken.

Aan de grot hing een bord dat we nog 300 meter moesten wandelen eer de route op zijn einde was.

Dus al onze krachten bijeen voor de volgende honderden meters.

Op een gegeven moment kwamen we aan de rotsen met hun scherpe punten.

De weg zou verder moeten OVER deze met speren bezaaid rotstapijd.

Het leek de hel wel die in de rotsen was uitgekapt.

Even hebben we over legt over hoe ver het nog zou kunnen zijn.

Wij dachten honderd meter.

Ik nam alle moed in handen en vertrok over deze dodelijke weg naar boven.

Ik werd gevolgd door onze chauffeur en een buur jongentje,de rest bleef even wachten van de schrik.

De twee gingen me al snel voorbij want hier zijn ze wel wat gewoon.

Wat jullie wel moeten weten is dat iedereen gewoon slippers aan had want we waren niet berekend op deze uitstap.

Het was echt voetje voor voetje vooruit en soms wel centimeter per centimeter.

Na enkele minuten kon ik me recht zetten en me vast houden aan een zeldzame boom die hier stond.

Ik keek rond en kreeg de schrik van mijn leven te pakken.

We zaten al redelijk hoog en omgeven door speren messen dolken spiezen en nagels die stonden te wachten op een misstap van iemand.

Ik dacht als ik hier een millimeter verkeerd zet lig ik hier goed te bloeden en niemand die mij hier kon helepen alleen een helikopter.

De twee die wat verder waren riepen dat ik tot daar moest komen ze stonden helemaal boven.

Ik dacht, de terug weg is veel langer dan dat stukje naar boven, en ik dacht ook als we boven zijn zit die 300meter er op.

NIET dus.

Ze hadden me geroepen omdat er een diepe kloof was waar je kon in afdalen met een touw.

Ikke ni dus,ik dacht dat ik langs dat touw nooit meer naar boven kon geraken.

De twee gingen er wel in en ik ging HEEL voorzichtig verder.

Zij die beneden stonden te wachten waren maar aan het roepen dat ik terug moest komen ,want die hadden natuurlijk ook wel in de gaten hoe gevaarlijk het was.

Ik besloot verder te gaan met nog altijd in gedachten dat ik er bijna was.

De laatste stappen naar de top en het zou erop zitten dacht ik.

Maar ni dus!!!

Nu ging de weg stijl naar beneden en zag er nog gevaarlijker uit.

Ik dacht,seffens kunnen ze me hier komen halen met de helikopter!

De andere twee waren intussen terug uit de kloof.

Ze riepen dat ik terug moest komen want durfden ook niet verder.

Nu zakte de moed mij helemaal in mijn sleffers.

Ik was tot daar geraakt zonder een stukje vel te verliezen, maar nu moest ik terug naar beneden.

Dus ik terug naar beneden.

Het zweet drupte van mijn gezicht ,van vermoeidheid en de warmte ,en ook van de schrik.

Ik werd van beneden wel goed gevolgd en aangemoedigd.

Ze hadden natuurlijk ook schrik want wat moesten ze doen als ik een klein misstapje moest doen.

Na enkele minuten of uren was ik beneden.

Iedereen blij en ik kreeg bijna applaus voor mijn getoonde moed.

Ik, ten einde krachten , was ook blij dat ik de "berg des doods" overleefd had ,zonder maar ook een schrammetje,en dat op mijn sleffers.

Onderweg naar de auto waren we plannen aan het maken om terug te komen foto's te maken.

Maar of ik nog eens die scherpe rotsen ga uitdagen ,daar ga ik eerst nog eens GOED over nadenken.

Deze trip was voorlopig de beste die ik deze vakantie heb gedaan.

Nu zal ik een van de dagen wel naar de tempel moeten gaan om Bhoeda te bedanken omdat hij mij zo goed geholpen heeft op den berg.

De foto's komen misschien later als we nog terug zouden gaan MET camera!

IK heb jullie reacties gelezen.

Waarom geloven jullie mij niet.

Heb ik ooit gelogen?

Jullie verplichten mij om terug te gaan.

Maar ik ga echt geen twee keer de duivel in de ogen kijken.
Ik zal het doen maar ge zult een paar dagen moeten wachten.
Er zijn hier weer een berg feestjes geplant.
En ik maak jullie echt niets wijs er waren verschillende getuigen bij.