Vandaag(2006) gaan we de bergen in, een paar km van mijn huis.

Het was eindelijk eens een dag die iets had.

Een ritje van 35 km door de bergen.

We deden dit met een vervoer middel dat iets heeft van een tractor op twee wielen ,en dat ik vroeger eens had gekocht om het land van de familie te bewerken,maar het ding had zijn beste tijd toch gehad een ik twijfelde dat we de rit zouden kunnen uitrijden.

Er werd me gezegd dat ik niet bang moest zijn een dat ze alles bij hadden indien we panne moesten krijgen.

Gelukkig hadden ze het bij want de V-riem heeft het niet overleefd.

We zijn onderweg enkele huisjes van de boswachters tegen gekomen.

Het was er echt heel rustig en ik zou er wel enige tijd willen blijven in alle rust.

Hier komt geen enkele toerist langs.

Ik was nog maar de tweede blanke die daar geweest is.

De eerste was den Edwin, die helaas overleden, is die met de zelfde middelen als ik de tocht heeft gemaakt .

Alleen heeft hij nergens een wandeling gemaakt zoals ik.

Op een van die wacht posten waren alle boswachters al goed in de wind.

En dat om 9 uur in de morgen.

Maar het is vandaag Zondag dus iedereen heeft recht op zijn eigen ontspanning.

Onderweg werd er regelmatig gestopt om kruiden en fruit te plukken.

Er werd ook op garnaal en krabben gevist in een klein riviertje.

Veel hebben ze niet gevangen maar het later toch lekker klaar gemaakt op de BBQ.

Veel andere dieren heb ik niet gezien wel vlinders en libellen maar die bleven nooit lang zitten voor de foto.

Ook twee kleine tijgers gezien een getrokken.

Eveneens een nest jonge boswachters beren die heel lief waren en die we gratis mochten meenemen.

Dat hebben we toch maar niet gedaan het zou alleen maar speelgoed zijn voor de kinderen.

En als ze later groot zouden zijn word er toch niet meer naar gekeken en dan moeten deze dieren zelf hunne plan trekken.

We zijn dan maar verder gereden om nog meer fruit en dergelijke te zoeken

en te plukken.

Als het wat lang duurde ging ik altijd al te voet verder.

Een keer was ik 45 min ver eer ze me met de tractor inhaalden.

Vanaf deze keer mocht ik meer niet alleen weg.

De vier kinderen die erbij waren moesten mij overal volgen.

In het begin vonden ze het leuk maar na een km of twee waren ze moe.

Ik ben toch verder gegaan tot we aan een splitsing kwamen en een kant moest kiezen.

Ik had op voorhand gezegd dat ik altijd rechtdoor zou gaan en de weg maakte een grote bocht naar links.

Ik maakte van wat takken een wegwijzer zodat ze wisten welke kant we waren gegaan.

Ongeveer 700 meter verder was er weer een splitsing en weer deed ik het zelfde.

Ik maakte zelfs een foto van mijn wegwijzers zodat ik kon bewijzen dat ik dat had gedaan.

We gingen nog een tiental minuten verder en omdat we nog altijd het geluid van de tractor niet hoorden zijn we maar blijven wachten.

Na lange tijd hoorden we in de verte roepen en we beantwoorde de kreten tot groot genoegen van de kinderen.

Een van de kinderen was zelfs in een boom gekropen om zo beter te kunnen zien.

Maar ook hij kon negens iets zien.

Dan zijn we maar terug gegaan van waar we gekomen waren.

Aan de eerst volgende splitsing stonden ze dan te wachten.

Toen ik vroeg of ze zonder benzine zaten werd Noi boos want we waren vermist.

Ik zei haar dat ik als een echte padvinder wegwijzers had gemaakt, en dat ze die zeker hadden moeten zien ,want ze waren over de hele breedte van de weg gemaakt.

Ze zei dat ik in het vervolg nog eens zoiets maakte dat ik verse takken moest nemen.

Daaraan konden ze zien dat die er nog maar juist lagen.

Ze hadden wel gelijk maar mijn handen zijn nog altijd geen bijlen.

We zijn dan maar rustig huiswaarts gereden en ik mocht tijdens de volgende

stops niet meer te voet verder wat ik maar triestig vond.

Het was toch door dit voorval dat deze dag voor iedereen iets speciaals had.