Niet normaal.
Ik was alleen thuis, want iedereen was naar de tempel omdat er iemand uit de geburen overleden was.
Om de een of andere reden stond hier politie aan de deur.
De reden ”ik zou het begot niet weten”.
Misschien is er een dubbelganger van mij hier, die wat mispeuterd heeft, maar dat zou echt straf zijn!
Van zo een unieke exemplaar als den deze is er maar 1.
Dat ze voor mij hier waren was wel duidelijk.
Er kwamen al direct enkele van die gasten rond mij staan.
Niet dat ik iets te verstoppen had want ik stond hier alleen met een korte broek aan.
De leider van de bende stapte naar voor en veegde zijn sterren op zijn kostuum proper met een air van “ziede IK ben hier de baas”.
In zijn beste Engels zei hij “ID-cart”.
Ik wilde die wel gaan halen binnen, maar ik werd tegen gehouden door de slaafjes van dieje sterrenwinkel.
“No no ID-cart” zei hij.
Ja man, ik in een korte broek zonder zakken waar zou ik die dan gestoken hebben, in mijn r… misschien?
Mijn licht protest werd niet op prijs gesteld.
De sterrewinkel riep iets naar zijn mannen en ze pakte me in een houtgreep vast.
Mijn armen werden achter mijn rug gedraaid en ik hoorde het ratelend geluid van handboeien.
Ze duwde mij richting politiewagen.
Omdat de rek wat uit mijn broek was, voelde ik die bij elke stap een beetje zakken.
Omdat mijn handen achter mijn rug vast zaten kon ik alleen mijn broek daar een beetje vast houden.
Toen ze dit zagen werd ik bruut tegen de politieauto geduwd.
Ze dachten dat ik nog iets verstopt had.
Na controle waren ze overtuigd dat er niets te vinden was.
Eerlijk toegeven dit was een heel gênant moment.
Even zachtaardig duwden ze me in de open laadbak van de pick-up truck.
Onderweg naar het politiecommissariaat had ik even tijd om mijn gedachten te ordenen.
Na een half uurtje rijden kwamen we aan in het politiekantoor
.Het stond vlak tegen een gevangenis gebouwd.
Meters hoge muren met daarop glasscherven en prikkeldraad.
Daarboven nog enkele draden waar stroom op stond.
Deze grote beer was nog maar een muis.
Ik was toen liever echt een muis geweest zodat ik kon gaan lopen.
Maar nu met mijn fysiek en handboeien aan was dat niet mogelijk.
In België heeft de gevangenis iets weg van een hotel.
In Thailand is de gevangenis ondraaglijk. In Thailand zijn gevangenen bijvoorbeeld vaak de eerste maanden geketend.
Niet alleen je handen, ook je benen worden vastgezet.
Dat geeft een echt angstaanjagende indruk.
Toen ik hardhandig het bureel werd ingeduwd moest ik voor een man in zijn stoel gaan staan.
Deze had precies nog meer sterren.
Hij bleef me met een onbeschrijfelijke blik aankijken.
Na enkele minuten stilte ,die wel uren leken, vroeg hij mij iets.
Ik ben al een tijdje met een Thaise getrouwd maar Thais versta ik niet.
Hij herhaalde de vraag nog enkele keren en ik bleef hem het antwoord schuldig.
Nu begon hij boos te worden.
Hij stond recht en nam een bamboestok die tegen de muur stond.
Hij hief zijn arm dreigend op.
De stok floot lang mijn oor.
Weer dezelfde vraag en weer kon ik niet antwoorden.
Weer zijn arm omhoog, nu kwam de stok met een luide knal op de tafel terecht.
De man, die heel bruin was, begon duidelijk rood te worden.
Nu sloeg hij als een razende drie keer hard op tafel.
Het schuim stond letterlijk en figuurlijk op zijn lippen het was precies een hond met hondsdolheid.
Hij ging naar de deur en riep er een bewaker bij.
Normaal zijn de Thai magere en ranke mannekes.
Dendeze, die nu binnen kwam, was precies een omgebouwde berggorilla.
Hij sprak even met zijn baas en knikte tegen hem om te laten verstaan dat hij het begrepen had.
Ze stonden ongeveer drie meter bij mij vandaan.
De berggorilla draaide zich naar mijn richting.
En twee stappen later stonden we neus tegen neus.
Hij haalde diep adem, en de geur die toen uit zijn mond kwam was onbeschrijfelijk.
Hij stonk naar look en rotte vis, en als dat zijn eten was geweest heeft hij het waarschijnlijk doorgespoeld met goedkope Thaise Whisky.
Waarschijnlijk was er ook de geur van rotte tanden bij want het zag eruit alsof zijn mond vol zat met Hollandse zoutejap.
Hij had met zijn mond precies op de kermis in een schietkraam gestaan, want hier en ook veel daar, mankeerde hij veel tanden.
Toen zoog hij zijn longen vol lucht en vroeg hij met een homo piepstemmetje, What's your name?
Ik had de moeite, ondanks de omstandigheden, om mijn lach in te houden.
Met moeite kon ik zonder lachen mijn naam zeggen.
Toen hij mijn naam herhaalde met zijn, berggorilla homo piepstemmetje, verscheen er waarschijnlijk een glimlach op mijn mond.
Dat had niet gemogen want nu voelde hij zich in zijn kruis gestampt.
Al briesend vlogen er enkele lichaamssappen uit zijn mond.
Ik werd afgevoerd.
Hier in Thailand wordt niet gesproken over een eigen cel, het gaat er soms om 35 mensen op een kleine oppervlakte.
Geen privacy dus.
Je slaapt op de grond, in het gezelschap van moordenaars, verkrachters en andere criminelen.
Hygiëne bestaat er niet, de wc is een gat in de grond waar honderden gevangen dagelijks hun behoeften doen.
Denk maar niet dat 'ie ooit is schoongemaakt.
Ondragelijke stank zweeft hier rond.
Ik passeerde enkele van deze cellen vol met heeeeeeeeeeeeeel magere mannen tot er een cel voor mij werd open gemaakt.
Met een flinke duw in mijn rug werd ik erin geduwd.
Omdat ook mijn voeten geboeid waren viel ik dus voorover op mijne bek.
Gelukkig voor mij, niet voor hem, viel ik op iemand die lag te slapen.
Bekomen van de ergste emotie keek ik wat verlegen rond.Iedereen maar dan ook iedereen stond daar naar mij te kijken.
Ik kon niets anders doen dan tegen de muur te gaan zitten want stoelen tafels of bedden stonden hier niet.
Ik legde mijn hoofd op mijn knieën en deed alsof ik sliep.
Na enkele minuten was er opeens veel beroering in alle cellen.
Iedereen stond recht en ik noodgedwongen ook.
We werden gelucht zoals ze dat in België zeggen.
En dit was echt luchten.
Na de stank die er binnen was, was dit echt heerlijke “parfum de natuur”.
Na ongeveer een uur moesten we terug naar binnen.
Iedereen moest op een lange rij gaan staan.
We werden geteld en bewakers controleerden of onze boeien nog goed vast zaten.
Toen het mijn toer was wees hij naar mijn kleren en riep iets.
Nu besefte ik pas waarom ze zo raar mij keken daarbuiten.
Mijn witte huid en ronde buik, mijn lange haren op mijn borst, die langer en witter zijn dan die op mijn kop, ze keken naar mijn kleren.
Iedereen had gevangeniskleren aan maar ik had nog altijd mijn eigen kleren aan(kortebroek).
Ik werd naar een klein magazijn gebracht en ik moest alles uit doen.
Mijn onderbroek hield ik aan.
Maar na dreigend wijzen naar mijn onderbroek besefte ik dat deze ook op de hoop moest.
Ze gooide de grootste maat van dat zwart wit gestreept gevangenispak naar mij.
Ik raapte ze op, en ik zag direct dat ze niet zouden passen.
Met handgebaren probeerde ik uit te leggen dat ze niet zouden passen.
Er bleek geen grotere maat te zijn en ik moest deze kleren aantrekken.
Na minuten trekken en sleuren lukte me dit wel.
Dit moet geen zich geweest zijn iedereen bulkte van het lachen.
Ze wezen naar mijn richting en ze sloegen op hun knieën van plezier.
Toen ik in de kamer en weerspiegeling zag van mijn lijf in een blinkende deur begreep ik ze.
Ik was precies een sm’r met een latex pakske aan.
Voor mij was dit een dwangbuis en het maakte het allemaal nog erger dan het al was.
Ik moest de kamer verlaten en ik werd naar de refter gebracht.
Alhoewel refter?
Twee grote potten stonden er.
Een met rijst en een met groente dat op gras leek.
Ik pakte een ijzeren schotel en schoof aan.
Er werd een pollepel rijst op mijn bord gekwakt en uit de andere pot wat van dat groen spul.
Vlees was er niet te zien, op mijn bord toch niet.
Ik had al wel, nog niet dood vlees, zien rond lopen hier.
Ratten en kakkerlakken liepen door de gangen en cellen.
En regelmatig werd er zo een rat of kakkerlak gepakt en opgegeten door een hopeloze gevangene.
Gevolg: ongedierte en ziektes, zoals schurft, mijt, vlooien, luizen.
En als er één ziek is, heeft binnen de kortste keren de hele cel het opgelopen.
En er zijn geen medicijnen om iedereen te genezen.
Geld kan het leven in de gevangenis iets vergemakkelijken.
Je moet hier zelfs geld betalen om voldoende en gezond voedsel te krijgen.
Maar geld had ik ook al niet bij.
Ik had er geen erg ingehad want het ging toch maar even duren dat verhoor dacht ik.
Na het eten, dat ik niet heb opgegeten maar heb weggeven aan een heel magere man, moesten we gaan douchen.
Het duurde minuten eer ik mijn latex pakske uit kreeg.
Het spande nu nog harder aan mijn lichaam door het overtollig zweten hier.
Zo warm hier, ni normaal!
Toen het dan toch uit was ging ik onder een van die druppeltellers staan.
Het water dat hieruit druppelde, druppelde nog zachter dan het zweet dat uit mijn poriën spoot.
Toen ik op zoek ging naar zeep bleek deze er niet te zijn.
Misschien een meevaller want dan kon ik ze niet laten vallen ook.
Want als men je bukt hier, kom je wel in een positie te staan waar velen op aan het hopen zijn maar ik ECHT niet.
Ik wil dat ene stukje lichaam alleen gebruiken waarvoor het geschapen is.
Na het druppeldouchen weer aankleden.
Niet gemakkelijk want een handdoek was er ook al niet.
Probeert u het maar eens thuis uit, iets aan trekken met een nat lijf.
Maar ja het is me weeral gelukt ik verschiet nog elke keer van mijn kunnen.
Dan terug naar de cel.
De meeste lagen al op hun plaatske op de grond.
Ik kon echt geen centimeter vrij meer zien.
Toch stonden er nog enkele andere ook recht.
Lang duurde het niet of iedereen had zich ertussen gewrongen.
Ik keek nog wat rond en ik miste de gekko's, die bij ons thuis, de vliegen en muggen pakte.
Maar het is normaal dat er hier geen gekko's zijn , want geen een vlieg of mug wil hier zijn.
Nu ik nog een plaats vinden.
Een plaatsje van enkele centimeters zag ik nog vrij.
Ik wring mij er tussen en leg mij neer.
Mijn hoofd aan een zijn zweetvoeten, en mijn neus aan ene zijne stinkende muil, mijn achterhoofd aan iemand zijn zweet reet, en mijn zweet voeten aan iemand anders zijn neus.
De man achter mij had zich onder tussen omgedraaid en lag nu met zijn buik tegen mijn rug.
Iets later dacht ik en rat te voelen die zich ter hoogte van mijn onderrug bewoog.
Tot ik besefte dat die rat geen rat was.
Ik hoorde de man achter mij zacht genieten.
Hoe moest ik slapen met opgespannen sluitspier?
Het klinkt middeleeuws, maar het gebeurt hier nog dagelijks.
Je kunt je afvragen of je er beter uitkomt na vele jaren doorgebracht te hebben in een Thaise cel.
Een mensenleven is in de Thaise gevangenis niks waard.
In Thailand krijg je al snel het gevoel dat alles kan en mag, totdat het prijskaartje betaald moet worden.
Dat prijskaartje ben ik nu aan het betalen.
Na een heel vermoeiende en spannende dag val ik toch in slaap.
Ik droom dat ik hoog in de lucht een vliegtuig zie voorbijkomen.
In gedachten denk ik: ik had in het vliegtuig moeten zitten op weg naar huis in plaats van een ticket naar de hel.
.....??
?
?
?
Opeens word ik wakker en veer recht.
Ik kijk rond badend in het zweet.
Naast mij ligt Noi.
Heerlijk ruikend.
Zacht van huid en niets vermoedend van mijn droom.
Ik kijk op de klok vier uur in de morgen.
Tijd om een verhaaltje te gaan schrijven.
Loy Krathong.
Deze week zijn we braaf in het dorp hier gebleven, allee ik toch.
Gisteren was het Loy Krathon, een feest in Thailand.
Loy Krathong is het Thaise feest van het licht en het einde van het regen seisoen.
Dit feest wordt op de avond voorafgaand aan de volle maan in november gevierd, gisteren dus.
Als de maan opkomt, verzamelt iedereen zich bij de zee, rivier, een meer, een ven, een badkuip, een opblaasbadje en voor de wat de meer bemiddelden(whats a name) een eigen zwembad.
Met andere woorden als er maar iets is waar de bootjes van piepschuim, bananenbladeren, bloemen, kaarsen en wierook in het water kunnen worden gelegd.
De 'Krathong' is een offer voor 'Mae Khongkha', de 'Moeder van het Water'.
Volgens het Thaise volksgeloof zijn er 5 godinnen die de 5 elementen vertegenwoordigen:
Mae Phra Toranee: moeder aarde
Mae Phra Phai: godin van de wind
Mae Phra Plerng: godin van het vuur
Mae Phosop: godin van het eten (mijn favoriet)
Mae Kong Ka: godin van het water.
De Thais geloven dat bij het wegdrijven van de 'Krathong' ook hun zonden en hun ongeluk zullen weggaan.
Hoe verder de 'Krathong' wegdrijft en hoe langer de kaars blijft branden, hoe meer voorspoed en geluk in de toekomst ze zullen hebben.
Nadat het kaarsje en de wierook is aangestoken, wordt de krathong met twee handen omhoog gehouden en wordt er gebeden.
Dan wordt het in het water gezet en weggeduwd.
Hoe verder het wegdrijft hoe meer geluk.
Het Loy Krathong feest gaat terug naar de tijd van het koningschap van koning Sukhothai in Thailand, zo'n 700 jaar geleden.
Eigenlijk is het een Hindoe-traditie: de god van het water bedanken voor "alle regen".
In de maanden oktober en november stromen bij kust de rivieren en kanalen door de hevige regenval nog wel eens over.
Maar de laatste jaren er zijn overstromingen overal in Thailand.
Zo ook bij ons enkele weken geleden.
Loy Krathong is een jaarlijkse dankzegging aan de godin Mae Kong Ka omdat zij zo'n overvloedige regenval heeft gegeven zodat de rijst goed kan groeien.
Ik heb niet mee gefeest er was voor mij geen reden om te feesten. (Zie vorig verhaal)
Maar ik heb toch de moed genomen om jullie wat te vertellen over dit volksfeest.
Dus vannacht is het volle maan wie weet wat ga ik hier morgen schrijven.
Misschien wordt ik weer, wolf?
Tot de volgende!
Ook herrineringen mogen hier.
Een boeket bloemen kopen is gemakkelijk.
Deze bloemen komen uit eigen tuin.
Door mij voor jullie geplukt.
Geniet er van ma, pa.
Gelukkige verjaardag ma.
Door het gesuis van de wind.
word ik er aan herinnerd dat er weer een zwaar tijd begint.
Ik zag je blik naar het einde, het einde van uw tijd
Bij elke blik vocht er een traan, is het een teken van spijt?
Uw afscheid was een feit.
Dan begon ik te denken, was er maar een brug.
Dan kwam ik naar daar vliegensvlug.
Maar ik weet het ik heb het mis.
Zo een brug is voor menigeen een gemis.
Het moment toen onze wegen scheidde.
Begon voor mij de schaduwzijde.
Maar ik kan er niets meer aan doen, Ik moet het accepteren.
Ik leef nu in het heden en ga nu je kleinkinderen je als liefste oma presenteren.
Klanken van een traan, het licht van de zon.
Ik neem ze mee terug, hoe het allemaal begon.
En elke traan die ik laat, dat is een traan voor jou.
en als ik kijk naar boven, dan blijft de hemel blauw.
Dan wijs ik naar boven, en blijf ik naar jullie kijken.
Dan wijzen jullie naar me terug, maar laat ik het niet blijken.
Dan rollen er tranen, Geen teken van daar boven.
Laat jullie nou is zien, en dan kan ik weer geloven.
Ik hou me hoofd omlaag, en tranen vallen op de grond.
Als ik probeer te herinneren, toen je naast me stond.
Ik probeer opzij te kijken, en zie een lege plek.
Ik wil me inhouden, maar me ogen zijn nu lek.
Zonder de tranen, zal de pijn ook niet verdwijnen.
Maar ooit zal de zon weer schijnen.
Het geluid van jullie geluk, de klank van jullie lach.
Allemaal verdwenen, sinds die ene dag.
Ja de dagen die gaan vliegen, sinds jullie zijn verdwenen.
Ik zie het onder ogen, en blijf staan op beide benen.
En elke keer dat ik aan jullie denk, dan zink ik in gedachten.
Dan denk ik aan de tijd, dat we samen lachte.
Soms wil ik die tijden weer beleven.
Maar dat zal niet gebeuren, want jullie zijn niet hier gebleven.
En hoe moeilijk het ook is, ik moet vooruit blijven kijken.
Gewoon proberen te lachen, en mijn doel bereiken.
Gewoon doorzetten en kom ik ooit naar daar boven.
Bedankt voor jullie steun nu kan ik weer geloven.
Ik veeg de tranen weg, en probeer me in het leven zonder jullie te concentreren
Maar ik blijf altijd de plaaggeest.
BEDANKT VOOR DE TIJD DIE JULLIE HIER ZIJN GEWEEST.
Phi Phi eilanden
Dag trip naar de Phi Phi eilanden.
Hoe ze deze boten in deze prachtige natuur nog toelaten begrijp ik niet.
Deze boten zijn zo vervuilend en lawaaierig dat het niet normaal is.
Mooi voor een foto op afstand zijn ze wel maar als je ze dichtbij bekijk is het een echte ramp.
Olie en diesel druipen gewoon van de motor af.
De meeste motoren zijn recuperatie resten van versleten auto’s en worden met haken en ogen bijeen gehouden.
Achter de motor hangt een buis van twee tot wel zes meter lang.
Deze buis is een schacht waardoor de schroefas loopt.
De motor kan links en rechts draaien en daarmee word er dus gestuurd want een roer hebben ze niet.
Eens ze uit de haven zijn word er vol gas gegeven met een enorme diesel wolk als cadeau.
Daarbij maken ze nog eens een verschrikkelijk lawaai!
Bij aankomst word je dan opgepikt door een tractor met een beestenwagen achter om zo op de vaste grond te komen.
Na aankomst in het hotel even douchen en dan gaan eten.
Daarna een pintje of vier gedronken en naar de kamer terug gewaggeld.
De alcoholabsorbatie in het bloed ging wel heel snel.
Ik kan er beter afblijven want de tijd van toen zal wel niet meer terug keren qua drankverbruik(gelukkig).
De ochtend was wat zwaar maar het tripje naar Phi Phi islands stond op het programma.
Een betere boot dan gisteren kwam ons ophalen.
Deze had drie motors.
Had, want na enkele meters begaf er één het.
Toen ze het probleem niet opgelost kregen hebben ze een andere boot opgeroepen.
Na de overstap, wat niet simpel was voor mij, vaarde we verder.
Het eerste eiland waar we stopte was Bamboo eiland.
Een halfuurtje snorkrelen vinden de kleinkinderen wel wat weinig maar we moeste verder naar Monkybay.
Meer dan wat aapjes op het strand was er niet te zien het had mooier geweest dat ik daar op dat strand zou zitten.
Volgende halte was het Phi Phi eiland zelf, om te gaan eten.
De eilanden werden ernstig getroffen door de gevolgen van de tsunami in 2004.
De vloedgolven die het land bereikten bij de Phi Phi-eilanden, varieerden in hoogte van 3 tot 6,5 meter en veroorzaakten zeer grote schade.
Van de 10.000 mensen die op dat moment volgens schattingen op de eilanden aanwezig waren, kwamen er meer dan 1000 om.
Het grootste deel van de infrastructuur werd verwoest, maar inmiddels is vrijwel alles weer hersteld.
Na het eten op weg naar Maya Bay waar de film “The Beach” is opgenomen.
Leonardo Di Caprio was hier de hoofdrolspeler in.
Na deze film werd de baai overstroomd door toeristen, en het strand ligt vol met aangemeerde boten, er is nog juist een plaatje van ongeveer 50 op 50 meter afgebakend om te zwemmen.
Eigenlijk is er weinig te zien.
Dan terug richting hotel.
We passeerde nog Viking cave waar prehistorische schilderijen gevonden zijn.
Deze grot mag niet bezocht worden om deze te beschermen.
Maar volgens de gids heeft een rijke Chinees de grot gehuurd voor 2 miljoen dollar per jaar.
In deze grot zouden zwaluwen broeden die nesten bouwen van hun speeksel.
Wij hebben geen zwaluw gezien.
Maar de Chinezen betalen tot wel $10.000 per kilo.
Dus na 200 kilo geoogst te hebben is de huurder van deze grot uit de kosten.
Ze mogen Drie keer per jaar komen ze oogsten.
Dan krijgt de schipper telefoon om direct terug naar de haven te komen want er is storm op komst.
En inderdaad in de verte zagen we git zwarte wolken en bliksem schichten.
Het ergste was dat we die richting uit moesten.
Full speed dan maar.
Maar na een kwartiertje varen kwamen we in de storm terecht.
Wij zaten achteraan in de boot die overdekt was maar een tiental personen zaten op het voordek zonder bescherming.
Er werd ons verplicht de redding vesten aan te doen.
Toen kwam er bij menig persoon toch een andere blik op hun gelaat.
Wat eerst een plezierige belevenis was keerde om in een kans op een rampscenario, de tsunami in het achterhoofd zeker?
Maar na 45 minuten bibberen, van de kou, waren we terug in de haven, en waren we de storm door gevaren.
Het was toch weer mooi en plezant vandaag.
Morgen terug richting Bangkok met het vliegtuig en dan naar ons huisje in Bhothai. Tot weder lezens.
Phuket
In Phuket hebben we een boot tripje gemaakt naar enkele eilandjes waar men mocht snorkelen.
Dit was vooral voor de kleinkinderen gedaan want dat zijn echt water kiekens.
Als ze een plas water zien moeten ze zwemmen ,vooral de jongste.
Ze konden niet vlug genoeg in het zo heldere water springen.
Het is ongelooflijk, maar gelukkig, dat er nog zo een plaatsen zijn.
Je kunt hier de tropisch vissen echt zien zwemmen ze komen tot enkele centimetertjes van uw duikmasker.
Zo hebben we vier verschillende plaatsen bezocht om te duiken.
Op een van de eilandjes die we passeerde zijn we gaan eten.
Het is echt ongelooflijk hoe mensen van de natuur gaan genieten en hier op het eilandje al hun vuiligheid achter laten.
Vooral de chinezen spannen hier de kroon.
Ze werpen alles gewoon op de grond terwijl er redelijk veel vuilbakken stonden.
Waar ik het meeste van walg is nog het spuwen op de grond.
Iedereen loopt hier op zijn blote voeten rond dus is het echt walgelijk als je zo een groene slijm tussen je tenen voelt rijzen.
Een oudje uit deze zelfde groep was naar het toilet gegaan alleen had ze de deur niet op slot gedaan.
De volgende die naar het toilet ging was mijn vrouw.
Niet wetende dat er al iemand in het toilet was opende ze de deur.
Wat ze toen te zien kreeg moet afgrijselijk geweest zijn.
Ik zag ze wit worden tot achter haar oren.
Toen ik vroeg wat er aan de hand was zei ze dat er een Chinese dame, helemaal in hare pure, met haar voeten boven op de toiletpot stond en zo haar behoefte aan het doen was.
Mikken kon ze blijkbaar niet goed want de rand van de wc lag helemaal vol volgens mijn vrouw.
De dame in kwestie geneerde zich niet en deed gewoon verder.
Iets later kwam ze dood leuk buiten gewandeld.
Dan moet je ook weten dat je je eigen wc papier moest meenemen, maar zouden ze dat in China kennen?
Gelukkig moest ze niet mee met onze boot maar ik kon het niet laten om te denken hoe die Chinezen bij ons op de boot dit wc probleem hebben opgelost.
Verder nog op twee plaatsen gestopt om te snorkelen en veilig terug naar de thuishaven gebracht door de bemanning van de seastarandaman, heel goed georganiseerd en een hele behulpzame crew.
Nog eerst eens gaan douchen en weer met benen onder tafel dacht ik.
Mijn reisgezellen wilden lokaal gaan eten in plaats van in ons super hotel ,Westin Siray Bay.
Met onze gehuurde auto wilden we vertrekken maar daar kwam niets van in huis.
De zoon had vergeten de lichten uit te doen de avond ervoor.
Platte batterij dus.
Gelukkig was het personeel van het hotel hulpvaardig en ze kregen de auto terug aan de praat.
Wat mijn aanhang vergeten was, was dat er tijdens de begrafenis van de koning alles gesloten was.
Of toch bijna.
We vonden nog iets dat open was en wij daar binnen.
Iedereen kreeg een menukaart en de brave zoon van de kokkin noteerde braaf onze bestelling met een rare uitdrukking op zijn gezicht.
Enkele minuten later kwam hij terug met de melding voor diegene garnalen had besteld iets anders moest nemen want de garnalen waren op.
Hij terug weg en direct terug.
Geen kip meer.
Iets anders dan.
Weer stond hij er terug, geen inktvis meer.
We vroegen wat er nog wel was,gebakken rijst met groenten zei hij.
Vermits we geen keuze hadden namen we dit dan maar.
En wat denkt ge, weer kwam hij terug, niet genoeg voor zes personen okee breng dan maar alles wat je hebt zei mijn schoondochter.
En dan kwam hij toch met vier bordjes met rijst af.
Omdat ik bij de minst hongerige was paste ik voor de rijst en bestelde voor de tweede keer deze reis een fleske bier.
Niks dus, vandaag geen alcohol wat de koning word gecremeerd.
Da was ik even vergeten, ne cola zero dan, ”hebben we niet”, ne cola light aub, ”hebben we niet”, hij noemde een hele resem van Thaise gekleurde suikerbommen op, dat wil ik niet, IK PAS!
Overmorgen gaan we naar Krabi, tot dan.
Eindelijk vertrokken.
We zijn vertrokken.
Het begon anders niet zo goed.
Onze handbagage moesten we in het midden van het vliegtuig leggen inde daar voor voorziene ruimte terwijl wij helemaal vanachter zaten.
Na een uur en een kwartier wachten zijn we dan later vertrokken door elektrische problemen.
Tijdens de vlucht zorgde vele zakken ook voor problemen vooral tijdens het eten.
De drankjes van vele vlogen in het rond.
Door deze luchtzakken werden vele kledingstukken bevuild.
Gelukkig werden wij hier van gespaart door onze jaren lange ervaring.
Verder werden we ge terroriseert door drie etterkes van lieve mannekes die voor ons zaten.
De kleinste die voor mij zat speelde het klaar om 11 uur lang op mijn voeten te stampen.
Ook vloog zijn spelconsole regelmatig over zijne kop mijn richting uit.
Dit werd door hun ouders allemaal als normaal beschouwd.
Ook toen ze een kussen gevecht begonnen met zen drieën hielden mama en papa zich afzijdig.
Over de rest wil ik niet negatief doen we zijn na een hevige landing goed aan gekomen in Bangkok waar de familie ons stond op te wachten.
De vakantie kan beginnen.
Eerst even gaan verfrissen bij de broer van mijn vrouw die op 5 km van de luchthaven woont.
Dan naar de andere luchthaven van Bangkok gereden om er een binnenvlucht naar Phuket te nemen.
Ook hier zijn we 30 minuten later vertrokken.
Maar nu zit ik hier toch lekker aan het zwembad met de kinderen en kleinkinderen.
Na eens uitgebreid te gaan eten hebben met zen allen kropen we met een buikvol seafood int bed.
S ’morgens was ik zoals gewoonlijk als eerste paraat en heb ik dit neer getipt.
Nu op het moment dat ik hier zit is de grootste dag ooit in Thailand begonnen de crematie van koning Bhumibol.
Ik hou jullie op de hoogte.
jpke.
Aftellen.
Hallo allemaal,Voor mij is het aftellen weer begonnen.
Op 24 oktober '17 vertrek ik op reis naar mijn tweede vaderland Thailand.
Vele onder jullie weten dat ik vroeger mijn belevenissen hier wegschreef.
Na enkele jaren hier niets meer geschreven te hebben door problemen die de meeste ook kennen, ga ik er terug mee beginnen.
Ik zal regelmatig verslag uitbrengen van mijn bezigheden in Thailand.
Ook zullen er wat fotokes bij komen.
Over mijne schrijfstijl wil ik geen gezaag horen ook over schrijffouten wil ik niets horen.
Tips en schouderkloppen zijn wel welkom natuurlijk.
Tot binnen kort zekers.
Herdenkingsdienst voor mijn vader.
Zoals jullie wellicht weten is mijn vader onlangs gestorven.
Omdat mijn vrouwtje er niet bij kon zijn hebben we hier in Thailand ook een herdenkingsdienst gehouden.
Deze dienst is echter niet alleen voor mijn vader maar ook voor alle overleden familieleden.
De voorbereiding heeft twee dagen geduurd.
De meeste ging volgens mij op aan wat elke vrouw graag doet ,winkelen(markten).
Een hele pick-up vol met groenten ,kruiden ,vlees ,vis, fruit en zaken die nodig waren om de monniken het naar hun zin te maken.
S 'avonds begonnen ze al te koken tot laat in de nacht.
De vermoeidheid werd door gespoeld met bier en wysky.
S 'morgens om vijf uur was iedereen weer present.
Het verder koken kon beginnen.
Vermits onze keuken te klein is voor een traiteur te beginnen ,hebben we maar een veldkeuken opgericht.
Met zo een keuken hebben ze hier wel ervaring.
Het is een mierennest van volk.
Gelukkig weet iedereen zijn job.
Het is ongelooflijk hoe ze hier op elkaar zijn ingesteld.
Overal houtskoolvuurtjes potten hier en ginder.
Links en rechts hopen groenten die ze aan het kuisen zijn.
Dit is bijna allemaal vrouwen werk op een enkele man na(twee met mij erbij)!
De meeste mannen sliepen nog.
Ik heb wel veel bewondering voor de vele helpers hier die in deze dagen van het eene feest naar het andere lopen om te feesten , en of te helpen , en te feesten.
Als de mannen wakker werden werd het huis omgebouwd tot een tempel.
De living was eigenlijk te klein voor de zeven priesters die zouden komen.
Maar het is wel gelukt.
Na de openingsceremonie, die een uur duurde, kregen de monniken eten.
Ik heb geprobeerd de borden te tellen die ze voorgezet kregen met voedsel.
Het is mij niet gelukt , misschien iemand van jullie wel na de foto te hebben bekeken.
Na het eten nog een kleine plechtigheid en daarna waren de monnikken weg.
Ik moet wel zeggen dat ik het soms moeilijk had met mijn emoties.
Maar de cultuur wil hier dat je juist blij zou moeten zijn, omdat de geeerden , nu naar een nieuw en beter leven zijn.
Echt moeilijk voor mij.
Maar ik heb mij er even bij neer gelegd.
Nu kon het belangrijkste beginnen.
FEESTEN!!!!
De buurman had zijn vrachtwagen met zijn stereo ke in onze tuin gezet.
Niet te doen zoveel lawaai!!
Karaoke is wat ze hier graag doen , maar kunnen is iets anders.
Ik dacht dat ik s 'morgens een dafalgan of vier zou nodig hebben.
Wel om twee uur in de namiddag had ik er al twee op.
En dan moest het eigenlijk nog beginnen want de vrouwen waren even uit beleefdheid naar een ander feest.
De mannen hadden de tuin en de drank alleen voor zich
Na een paar uurtjes kwamen de vrouwen terug van het feestje .
Ze zetten hun party gedrag verder in onze tuin.
De mannen konden de b................... berg op en zette daar het drink gelag verder.
Onder tussen was de vrachtwagen met de muziek weg naar een ander feestje.
Geen probleem wat muziek betreft.
Een broer van Noi had in zijn auto ook een stereoke .
Er was maar een nadeel en dat was dat hij de auto niet mocht stil leggen anders was er geen stroom genoeg.
Enkele uurtjes later gaf zijn installatie het op omdat het heet was aangelopen.
Weer geen probleem.
De karaoke installatie van Jan bracht de oplossing.
Na de over vloed van drank zat de herdenkings ceremonie erop.
En nu hopen dat mijn vader toch en ander en nog een beter leven krijgt, waar dan ook.